...SEN BENİMSİN...
Kutlu Cuma seherinin son çeyreğinde,
Bir ses işitildi…
Derin mi derin…
Öyle bir ses ki,
Tembihler eyledi;
Kesin mi kesin…
Bir ses ki,
Sanki ses değil.
Lâkin sen , ses diye bil.
Bak, dedi;
Çevrene iyi bak.
Oku, dedi;
Evreni iyi oku.
Her kuvvetin tasdikçisi ol…
Her kudretin önünde saygıyla eğil.
Olanları yaratılmıştan bilme.
O kudret ve kuvvet onlarn değil.

Takdiste, tenzihte ısrarlı ol.
Gücünün tükendiği yerde;
Diz bağların çözüldüğünde…
Dur, bekle…
Duâlar ederek yalvar, yakar…
En çok, anlayışının artmasını dile…
Büyüklükler korkutunca benliğini,
Ürperdiğinde tüm kıl diplerin…
Onca ululuğun önünde yere kapan.
Allahu ekber, Allahu ekber…
De;
Ben, aciz mi acizim.
Evet,evet…
Ben ,aciz mi aciz…
Düşün, düşün, düşün…
Senden önce düşünenlerle düşün.
Düşün ki;
Düşündükçe açılsın, açılan ve açan
Çorak zeminlere yayılıp sinme…
Sen, gelecek zamanların suyu;
Âna, beklenen has zamana rahmet…
İlk uğradığın menzillerde tükenme.
Düşün, düşün, düşün…
Senden önce düşünenleri düşün.
De ki;
Bir varmış iki yokmuş.
Allah’ın kulu çokmuş.
Yeter…
Kul kapılarını çalıp durma,
Bitiremezsin.
Hiçbir kulun verdiğiyle yetinemezsin.
Anla artık….
Sen benimsin diyorum….
Unutma…..
Seninle iftihâr ediyorum.